Door: Luigi de Mas
Uitwedstrijden in Tilburg zijn altijd lastig. Daar kwam bij, dat we door Corona en andere tegenslagen met drie man aantraden, Leon, David en ik. Dat is onder normale omstandigheden geen bezwaar, maar onze tegenstanders hadden allemaal ratings van rond 2000 dus zou dit deze keer een probleempje kunnen zijn.
Daar kwam bij dat Leon en ik 15 minuten te laat arriveerden. Oorzaak was dat onze teamleider dringend had aangeraden ons goed voor te bereiden op de route en de parkeermogelijkheden, want in Tilburg hebben deze de moeilijkheidsgraad van een metropool.
Dit soort adviezen volg ik altijd op, zeker omdat ik niet beschik over de moderne elektronische navigatiemiddelen. Bovendien herinnerde ik mij van de eerste en tevens laatste keer dat ik daar moest spelen, dat ik op een desoriënterend groot plein aan de spaarzame passanten de weg vroeg naar Cinecittà en zij mij niet konden inlichten. Ze waren ook allemaal zoekende.
Ik had dus via de ANWB routeplanner de meest snelle route uitgeprint van d’n Beer, waar Leon zou instappen, naar de parkeergarage bij Cinecittà.
Had ik deze keer maar het advies niet opgevolgd en mijn gezond verstand gebruikt. De route naar Tilburg heb ik vele malen gereden dus had ik het eerste stuk de routeplanner kunnen afleggen en mij niet richting Waalwijk moeten laten sturen. In de buurt van het station Tilburg gekomen herinnerde ik mij weer waar de parkeergarage was en hoe we vervolgens moesten lopen, dus ook toen was die planner overbodig. Maar daartussen is naar schatting zeker 50 kilometer omgereden.
Nu schijnt het te laat komen als psychologisch wapen gebruikt te kunnen worden. Je brengt je tegenstander in spanning als de klok jouw denktijd wegtikt. Wordt dit een makkelijke 1 ?
Er moet dan een zekere teleurstelling overwonnen worden als je toch komt opdagen en a tempo een gambiet speelt of er niets aan de hand is. Bij tegenstander van dit kaliber had dit overigens sowieso niet gewerkt. De mijne verontschuldigde zich zelfs dat mijn klok liep omdat dit nu eenmaal de wedstrijdregels zijn. Het was mij een genoegen weer eens iemand te ontmoeten met aangeboren hoffelijkheid.
Hoe dan ook, tijdens de partij liet mijn gezond verstand mij nog steeds in de steek. Dat kwam gelukkig dan wel terug bij de analyses achteraf, zoals vaker, maar dat is te laat. Het was mij bekend, dat, als zwart kort heeft gerokeerd en wit lang, zwart een pionbestorming moet ondernemen op de damevleugel als de ander dat doet op de koningsvleugel. Ik dacht echter eerst mijn verdediging te moeten versterken. Dat was tempoverlies. Toen de h lijn eenmaal open lag kon ik op zet 17 opgeven. Bij de analyse vertelde mijn tegenstander dat hij de laatste jaren altijd met wit d4 opent en dan Lf5. Daar had ik nul ervaring mee, maar volgens hem waren de eerste 5 zetten van mij helemaal correct. Dat is dan enige balsem op de wonde, want van menig andere potje met zwart kan ik dat niet zeggen.
Het ging dus fout omdat ik op de zesde zet de verkeerde strategie volgde. Maar grote geesten zijn mij voorgegaan dus moet ik daar niet teveel over in zitten.
David worstelde in zijn partij met zwart ook met een stelling waar wit met torens en dame op de h lijn zijn koning in groot gevaar brachten. Dat sloeg echter niet meteen door, want David had alle zwakten nog juist gedekt. Het met het breekijzer doorzetten van de aanval had gevaren voor wit, dus deze besloot niet moeilijk te doen als het makkelijk kan. Hij wikkelde af naar een eindspel van toren + loper met vrijpionnen op b2 en b4. David had toren en een vrijpion op d4. De vrijpionnen van wit zagen er dreigend uit en die ene van zwart helemaal niet. Die extra loper was op dat moment slecht, want hij keek vanuit g3 uit op de eigen pionnen op h4, g5 en f4.
Toen ik klaar was met mijn partij en de analyse achteraf kon ik dit eindspel in volle glorie meemaken.
In plaats van die loper eerst te activeren bleef wit steken in zijn modus dat een eenvoudige opmars van de vrije b pionnen, ondersteund door zijn toren , voldoende zou zijn voor de simpele overwinning. David maakte echter superieur gebruik van de kansen die hij daardoor kreeg. Door een actieve opstelling van zijn toren, een koningswandel helemaal naar e2 en de opmars van het aanvankelijk onschuldige vrijpionnentje naar d2, zag wit zich gedwongen de toren te geven. De slotstelling was dat wit loper en pion had en zwart een toren. Remise.
Helaas. Met nog ruim 2 minuten bedenktijd (en de tegenstander de helft !) maakt David een vingerfout en plaatste de toren in dezelfde diagonaal als zijn koning. Koning schaak. Toren weg. Opgegeven.
De partij van Leon heb ik niet kunnen volgen, want deze was afgelopen toen ik nog in de analyse ruimte van mijn tegenstander college kreeg over e4 versus d4 openingen. Buitengewoon verhelderend voor mij. Had ik allemaal veel eerder moeten weten.
Het goede nieuws is dat ik op de terugweg wel mijn gezond verstand en de verkeerborden volgde. Slechts een half uur na vertrek parkeergarage en deze keer met inachtneming van de maximum snelheden, waren we thuis.
…………………………………………………………………………………………………………..
Een spannend verhaal maakt altijd veel goed, zelfs een totale nederlaag. Mooi zo, Luigi, zo houd je er de moed wel in.
Jouw autoroute en je schaakpartij waren als het leven zelf: rond dwalen en er het beste van hopen. Toch lijkt dat uiteindelijk het gelukkigste leven op te leveren: dolend en zoekend wordt de zwerver een wijs mens.
Uit je nederlaag ben je opgestaan als een schrijver die nieuwe krachten heeft verzameld. Proficiat dus.