Teamsport medicijn tegen twijfels

Door David

Ik twijfel de laatste tijd doorlopend. Als ik een gewonnen stelling verlies, zoals afgelopen maandag, ga ik ontdaan en vol twijfels naar huis:  Wat is er met me, dat ik me op 30 zetten goed geconcentreerd naar een prachtige stelling schuif en op zet 31 al het voordeel weggeef door een simpel trucje over het hoofd te zien? Verblinding door overmoed omdat ik de keuze had uit meerdere winnende voortzettingen?
Maar ook als ik win is er genoeg om over te piekeren, zoals zaterdag in de partij tegen de aimabele tegencaptain Emil Voorhout van De Stukkenjagers 6. Het was en scherpe partij, waarin het London-systeem op het bord kwam en de stelling atypisch aan beide kanten helemaal opengebroken was. Gedurende de hele partij was ik er zeker van dat ik de sterkere aanval had. Daar was de computer het in de analyse achteraf helemaal niet mee eens! Emil had zelfs even de kans op een compleet winnende zet. We zagen het beiden niet – en pas daarna sloeg te partij om in mijn voordeel. Twijfels. Wat is er met mijn beoordelingsvermogen? Waarom kies ik voor stellingen die objectief gezien strategisch rammelen als losse stellingbuizen zonder spanband op een oude vrachtauto?
Maar dat is dan het fijne van zo’n teamwedstrijd. Je ziet bij meerderen twijfels, zoals bijvoorbeeld bij Leon: “Ik sta iets beter, maar met nog drie minuten op de klok durfde ik niet door te spelen en voor de winst te gaan”. En bij Tom: “Jammer. Ik stond compleet gewonnen” (was ook zo!). Maar doortastend optreden van teamgenoten – Ton en Ralf behaalden mooie strakke overwinningen – of gewoon het altijd opbeurende optimisme van Johan, die zowaar een remise uit een dramatische stelling sleept, trekken het team erdoor. Fijn, die teamspirit en elkaars twijfels opvangen met het samen knokken voor de overwinning!